In het weekend, als belangstellende of als fotograaf, voetballen kijken, gezellig zou je zeggen. Maar tegenwoordig lopen de emoties regelmatig op tot over het kookpunt. Dan zijn er wel eens wat schermutselingen, die door een paar iets sterkere armen dan waar de rest over beschikt, eveneens supporters, in een paar tellen geregeld. Als belangstellende blijf je dan een beetje op afstand en probeer je aansluitende heethoofden daarvan te weerhouden.
Als fotograaf sta ik op de eerste rij, vooraan, net buiten het bereik van de klappen, om maar niets te missen, klik, klik,klik, maandagochtend rijp voor de achterpagina van de krant, op groot formaat, en de diverse, want die zij tegenwoordig nog sneller op de hoogte dan het geluid en de memory cards, de diverse blogs en websites. De Twitteraar twittert het nieuws als een streep in de kruising naar vrienden en voor je het weet weet heel het dorp en de omgeving de stand, 1-1 en nog een penalty te gaan.
Maar dat blijft bij hoog oplopende emoties, mogelijk frustraties van de hele week hard werken - Grieken en hard.? – en dan je cluppie ten onder zien gaan tegen een eiland op een uur varen. Dat schiet dan in de testosteronspiegel en slaan de stoppen door, hekken worden getest, vuurwerk zeilt van tribune naar scheidsrechter of de flesjes water suizen langs de oren van de fotograaf.
Griekse taferelen, Grieks temperament, maar het vreemde, of het geluk, alles blijft achter de hekken en de spelers staan dan wel neus aan neus, maar laten verder langzaam de stoom uit de oren lopen en alles eindigt, met 1-0, 0-1 of 1-1 en we zien elkaar over een paar weken, op jullie eiland, kálo taxidi...
Als vergelijk gaan we naar de geciviliseerde wereld in Nederland, want dat Griekenland is inmiddels gedegradeerd tot een ontwikkelingsland wat nog mag blijven bestaan als lid van de EU doordat er wat euro in worden gepompt. Dus mondje dicht en oordelen over iets binnen of buiten de lijnen van een stuk kunstgras met een paar witte lijnen om de zaak te organiseren, past niet bij jullie. Maar jammer, ik ben van oorsprong uit het land waar de witte lijnen aan de kleigrond zijn toevertrouwd om in het weekend te fungeren als ondergrond, als domein van de sportenden. Sportiviteit kent geen doodschop en zo gaan we maandagochtend weer gewoon, gezond, her en der een blauwe plek is all in the game, aan het werk.
Dan meldt een correspondent van een krant, uit een hoek van Nederland waar het ABN, algemeen beschaafd of beschamend Nederlands, met minimaal een hete aardappel wordt uitgesproken. Een bericht dat de veters uit je voetbalschoenen laat springen, een bericht te gek voor woorden, te gek voor wat de toekomst moet gaan brengen.
Blaricum, een dorp van de high society, tegen een team uit Veenedaal, ook niet direct een dorp waarbij de gedachten uitgaan naar ‘low class’ inwoners. BVV’31 tegen Unitas’48, gezien de aanhangende data, twee belegen clubs zou je kunnen concluderen en dus ‘style’ en sportiviteit in ruime mate aanwezig.
Maar dan, met 1-1 op het scorebord, geeft de man in het zwart een strafschop aan de theeverstrekkende club. En dat valt verkeerd bij de bezoekende ’48-ers en daarbij gaat een speler compleet door het lint. Koppen mag, verdedigend, storend op het middenveld, aanvallend om een spits in stelling te brengen of zelfs met een scorende intentie. Maar om een man in het zwart, met een goede of niet goede beslissing, welke bril draag je op het moment, buiten de lijnen te koppen gaat wel iets te ver. Staken die hap, bijkomen achter de deur van de kleedkamer, accepteren van het verlies, als die penalty nog genomen kan of zal worden genomen, jammer 2-1. Volgende week meer succes en veel plezier.
Maar de gasten zijn en blijven het niet helemaal eens met de beslissing en gaan over tot andere middelen, de massale. Knokken in de kleedkamer, waarbij ’48-ers zelfs gebruik hebben gemaakt van stokken, ongetwijfeld de cornerpalen, met de vlag omhoog, penalty of buitenspel, zeker weten voor minimaal de rest van hun leven. De inmiddels gealarmeerde politie heeft één speler, voorzien van rood en handboeien, afgevoerd naar het bureau. Maar dit is niet die kopsterke, de uitdeler aan de man in het zwart.
Voer voor Mb’s, voor de camera, maar als sport gaat het inmiddels, evenals de economische situatie, bergafwaarts, crisis in de portemonnee is crisis tussen de oren.
Wanneer komt het ‘gezonde en sportieve verstand’ weer eens boven drijven of zijn en blijven het zogenaamde sportieve idioten..?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten