Hoever ontspoort het nog..?

Vriendschappelijk een potje voetballen, met een beetje geluk heb je dan en scheidsrechter weten te ritselen om te voorkomen dat spelers zelf moeten gaan beslissen of die eikel aan de andere kant nu wel of niet buitenspel stond. Of de bal de doellijn was gepasseerd, ja doelpunt, nee gewoon doorspelen. Hele wereldkampioenschappen worden en werden erdoor beslist.

Ergens in het hoge noorden, zo’n veld waar normaal op bootjes rondjes worden gedraaid en er een taal wordt  gesproken waar je als scheids van heden middag ook geen touw aan vast kunt knopen, als je toevallig niet uit dezelfde hoek stamt. 

Maar het potje op vriendschapsbasis werd bij één van de spelers, ten opzichte van de scheidsrechterlijke beslissingen, wat al te serieus genomen, waarbij hij door het lint ging na een genomen beslissing. Zal wel in zijn nadeel zijn geweest, want anders lach je alleen maar, want dat is bij vriendschappelijk of eigen ten alle tijde bij sport de doelstelling, plezier hebben, met z’n allen.

Maar ons opstandje, door de rode kaart heen zeg maar, loopt van het veld richting kleedkamer en komt ook weer terug. Gewapend en wel, met een mes en loopt naar de man met de fluit en ramt het mes in diens schouder. Zo die zit, één nul voor mij.

De sterke arm heeft de jongen, pas achttien jaar, aangehouden en opgesloten voor deze ‘sportieve’ daad.

Al met al viel het voor het slachtoffer allemaal, achteraf, gelukkig mee en waren de verwondingen licht te betitelen.

Maar het gaat eigenlijk niet om hoe zwaar of licht gewond iemand na zo’n actie is, het gaat om wat er zich allemaal tussen de oren zich afspeelt?

Het moet toch allemaal, niet gekker gaan worden, als nu zelfs al een vriendschappelijk potje sporten zo uit de hand moet lopen en eindigen, affluiten en opsluiten dit soort mensen, voor langere tijd.

Nog even en er is niemand meer die iets voor anderen wil doen, als je tegenwoordig iets vriendelijk vraagt om de maatschappij een beetje fatsoenlijk en ordentelijk te houden, bel 112, met spoed graag.

Waarheen, leidt de weg die wij moeten gaan..? 

Voetballen met bonen en...

Wederom Marpissa, zondagochtend in alle vroegte, een potje voetballen, wederom tegen een team van Santorini, anderen dan de vorige keer en dus geen scorende boneneter deze keer.

Een spannend potje met in de rust, ja, u raadt het al, bonen met uien en vandaag werd er iets extra’s gepresenteerd. Een delicatesse van de bovenste plank, zeg maar doellat, salagari in de olie met een vleugje knoflook en een snufje verse kruiden. En natuurlijk om de zaak makkelijk weg te laten glijden, de eigen gemaakte, echte lekkere straffe, tranen trekkende souma.

Het kan niet op daar, creativiteit en culinaire hoogstandjes op een tafeltje onder de bomen. Waarschijnlijk wel met grote dank verschuldigd aan ‘moeke’ in de keuken ergens bij een van de leden thuis, de meesteres in het bereiden van de enige echte ‘Marpissa Arena Vasolia met Salagari als Dessert’. Welke voetbalclub serveert dit in het openlucht clubhuis of langs de lijn, tussen twee doelpunten door. Elke speler verlangt, wat solliciteert, naar rood, vroegtijdig, om maar snel bij de bonen met te zijn, voordat de hooligans ook daar hebben toegeslagen en de hele voorraad keldermeester hebben gemaakt.

Ik heb ook al gesignaleerd, via de lens van het Canon, dat er door spelers pogingen tot omkoping zijn ondernomen, richting scheidsrechter voor zo’n vroegtijdige, rood richting bonen. Maar de man in het zwart houdt die rode graag voor zichzelf, zodat hij net even eerder kan eindigen dan de beide teams. Hij fluit altijd net af op het moment dat de aanval aan de verre kant, ten opzichte van de pot vasolia, druk aan de gang is en hij aan de kant staat het dichtste bij de pot. Sprintje, handjes van de beide aanvoerders kunnen ook worden geschud met in één hand een gevulde bak vasolía,. De souma komt later, na het schudden, samen met de salagari en een sneetje vers brood, kalí orexí..!

Ik ben wederom benieuwd naar over twee weken, de volgende thuiswedstrijd, wat brengt het menu dan weer, de souma is een zekerheidje, vasolia ongetwijfeld wegens succes geprolongeerd, salagari is afwachten of de snelheid van vermenigvuldigen in dit deel van het seizoen past en..?

Zal wel even bellen worden met de keukenprinses, wat schaft de Marpissiakospot..?

Het blijft lachen met die Woods...

Ben je, was je, de beste van de wereld, een man in super bonus, een master in het deponeren van een klein balletje in een klein gaatje.

Multi-multi-miljonair, met een schoonheid van een vrouw en een schat van een kind en toch kon je die weelde niet dragen. Je ogen zaten potdicht voor zoveel ‘weelde’, dom gedrag vertoont zich, driften die je niet kon stoppen of wilde stoppen, schone vrouwen, van soms een niveau dat niet paste bij je, werden genomen, telkens weer. Die golfclub van je bleef de gaatjes maar zoeken, hole-in one, afrekenen en op naar de volgende.

Dan komt het moment daar, dat je de rekening echt wordt gepresenteerd, door de media, de altijd maar jagende fotografen op sensatie. Nu moet je niet gaan piepen over deze mannen, zij doen hun werk om jouw tijdens je hobby te scoren. Daar leven zij van en minder riant dan dat jij je kunt permitteren, ongelimiteerd in geld, maar niet in gedrag. De bank schermt je werkelijke tegoed wel af, maar je gedrag staat altijd in het zonnetje, als je speelt is het een gewenste aandacht, voor jou, de sport en je sponsors.

Je vrouw dreigt richting de uitgestrekte bossen te verdwijnen, richting land van haar herkomst, Zweden en om de zaak te redden komt er een actie van je, drama op televisie. Primetime voor Woods, een nieuwe sponsor dient zich spontaan aan, de leveranciers van tissues. Deze kun je wel gebruiken, want je andere sponsors haakten één voor één in snel tempo af na het uitlekken van je escapades. Schandelijk gedrag en daardoor schadelijk voor hun goede naam, hun imago.

Even een half uurtje snotteren en een vooraf aan het papier toevertrouwd prevelement over de spijt, de plannen om je te laten behandelen in een kliniek en je besluit om je voorlopig even terug te trekken uit de golfwereld. Totdat je weer geschikt bent om je terugkomst, mogelijk bij Ophra Winfrey , aan te kondigen. Deze aankondiging kwam sneller dan de therapeuten konden knijpen in het oversekste zieltje van onze Tiger. Op de Masters, op jacht naar een aanvulling van zijn garderobe, en nieuwe blazer, een groene, maar het liep allemaal niet zoals hij graag had gewild, vierde. Naar mijn idee nog niet zo slecht, maar als je altijd bent gewend geweest aan winnen, valt deze vierde stek een beetje rauw op je dak. Vervolgens kondig je aan om eerst nog wat meer te gaan trainen voordat je weer aan een potje hole-in one slaan gaat meedoen.

Of de tijd gaat heel snel of je doet het weer overhaast, onder de druk van de sponsoren mogelijk, het volgende toernooi. Daar begint of het indekken tegen een mogelijk ‘verlies’ of je hebt tijdens één van je vele escapades een ‘wiples’ gekregen, want direct bij het begin van het tweede rondje begin je te klagen over pijn in het nekkie. Een wiples of whipless, hangt af van welke nationaliteit er nu weer aan de club is blijven hangen of is het door less wippen..?

Dan de therapeut voor tussen de oren en de ballen maar per direct vervangen voor een therapeut voor de fysieke gesteldheid of toch door een therapeute, een beauty voor vierentwintig uur per dag of eentje voor een snelle wiplesbehandeling.

Tigertje, Tigertje, ‘golfbal’, leer je het nu nooit, want ik hoor ze in Zweden al brommen, let’s play, not on maar in court.

Knokige en roestige knieën...

Een zomerse, hoe kan dat op een Grieks eiland, zaterdagavond, hoog bezoek uit de voorstad van de grote stad Athene, Olympiakos Pireaus komt voetballen tegen een team van Parosianen. Althans de grote sterren van toen, de ouwe garde met voetbalvernuft en veelal nog optimale techniek. Al gaat het rennen gepaard met wat meer achtergrond geluiden dan toen, hijgen, puffen en knarsende botten onder de te leveren inspanning. Het sprintje over honderd meter van toen is inmiddels gereduceerd in een sprintje over tien meter, om vervolgens de zaak over te laten nemen door een teamgenoot, voor de volgende tien meter. Van doel tot doel is circa honderd meter, dus het hele team komt aan de bal voordat deze er vanaf de eigen keeper er bij de ander keeper in ligt, goal, even bijkomen allemaal.

Maar voordat er gespeeld kan gaan worden, de aankomst van de bus van de oud gedienden, om vervolgens overstelpt te worden door de aanwezige fans en hun ‘harde kern’, Gate 7, voor de handtekeningen en de foto’s natuurlijk.

Kleedkamer, voor zover ze niet al compleet in tenue waren en dan warm lopen en de spieren stretchen, om vervolgens ongeveer een uur in de line-up te staan. Wachten en luisteren naar de vele speeches en dan actie, eindelijk zou je zeggen, nee, dan worden de spelers naam voor naam genoemd en moeten ze één voor één naar voren komen, handje kussen van de inmiddels ook gearriveerde Papa van de Orthodoxe Kerk, om uit handen van de burgemeester een oorkonde, een tasje van Paros met daarin wat souveniertjes en een icoon namens de kerk in ontvangst te nemen.

Ik telde zesentwintig spelers, twee verzorgers en een voorzitter, aan twee kanten, want na Olympiakos werden ook de spelers van de thuisploeg bedeeld met, dus nog eens een mannetje of vijfentwintig daar achteraan.

Tel daarbij het uitwisselen van bekers, erekruizen van de kerk, medailles en de fraai gegraveerde bokalen voor een ieder die ook maar iets van betekenis is of was geweest in het tot stand komen van deze wedstrijd.

De supportersclub van Olympiakos Pireaus op Paros ontvangt alle lof en bijbehorende versierselen voor jarenlange, trouwe aanwezigheid en steun aan de grote, de echte van Pireaus.

Gedurende de hele ‘ceremonie’ staan een zestal, schaars geklede, schoonheden, zich in het zweet te dansen, de cheerleaders geleend van de basketballers van hetzelfde Olympiakos Pireaus. De super profs, die weten hoe je een balletje via wel of geen bord in een netje moet deponeren. Van dichtbij twee en van veraf, net achter een lijntje, goed voor drie punten.

Wat die schoonheden met hun benen hoog in de lucht allemaal uitvoeren is onvoorstelbaar, waarbij één ding zeker is, probeer het in ieder geval zelf niet uit, want zes weken hospitaal of en cursus hoe kom ik weer uit de knoop, zal minimaal je deel zijn.

Voor de camera aantrekkelijke beelden, waarbij je toch af en toe even uit moest kijken dat de lens niet zou beslaan of het oog naar rechts keek, terwijl de actie op links werd uitgevoerd, door de één of andere spreker op het verkeerde podium.

De wedstrijd, een zich traag afspelend potje zomeravond voetbal, doordrenkt met techniek en clever denken. Maar als werkelijk kijkspel, vervelend en weinig acties te schieten. De tel ben ik kwijtgeraakt, maar volgens mij was het iets van zeven tegen twee, voor de rood met wit uitgedoste veteranen, de toppers van weleer.

Het was nog lang gezellig en alle fans konden ook na afloop hun hart ophalen met verhalen, handtekeningen verzamelen en het op de foto gaan met hun favoriet van toen.

Even tegen het hek en...

Voetballen wekt soms een drang tot op, hoge nood en dan even snel naar de rand van het veld. Toch een korte broek aan en dus kan het wel even vlug, tussen twee aanvallen van de tegenpartij door of na het fluitsignaal voor het nuttigen van de thee. Wachten tot in de kleedkamer is niet meer mogelijk, het moet, nu, of anders langs de beentjes zo de kousen in.

Tegen het hek, hè, dat lucht op. Staat de buurvrouw van tweehoog net te kijken. Roept wat naar de wildplasser buiten de lijnen, die hierop een weerwoord geeft en dat pikt het tweehoogje niet van zo’n snotpork die daar met z’n ding uit de broek staat en belt de politie, voor deze aanstootgevende bezigheid.

Als ik in het weekend beelden probeer vast te leggen van acties met of zonder bal, in dit geval in de hand en dat is bij voetballen met uitzondering van de keeper uitgesloten. Als daar voor gebeld zou gaan worden naar de politie is het einde zoek. Al ga ik er ook vanuit dat de sterke Griekse arm ongetwijfeld helemaal niet zou komen als er zo’n soort mededeling binnenkomt rollen. En als ze al aanwezig zijn, achter de dug-out om al te hitsige trainers weg te houden bij de mannen in het zwart, de één met fluit of fluitje binnen de lijnen en de andere twee met vlag en wimpel, langs de lijn, doen ze daar nog niets aan. Gewoon laten lopen en de druk van de fluitketel, wel buiten de lijnen en tegen het hek.

De tweede helft van een enerverende pot, met een aanwas van maar liefst twee man sterk langs de lijn, zonder entree te betalen toegetreden tot het publiek. Twee man van de sterke arm, als bewaking, als voorkoming van een vroegtijdige vluchtpoging van een wildplasser. Dat is nog niet alles, nog twee man als versterking, in burger, de ophaaldienst in opdracht van tweehoog met uitzicht op.

Maar buiten de waterige actie en mogelijke reactie, die waarschijnlijk niet goed te praten zijn, is het toch van de zotte dat er vier man sterk uitrukken om een urinemonster met een wat te grote mond en een beetje weinig respect naar tweehoog af te komen voeren richting bureau. Alsof er niet wat nuttigers te doen is.

Dresscode Fifa...

Een paar potjes voetbal, gesponsord door een aantal giganten uit de wereld van big business, in samenwerking met een geldverslindende organisatie waar de arrogantie vanaf druipt. Natuurlijk maak je afspraken met sponsoren, maar deze gaan wel heel erg ver, nog even en ik moet eerst Zwitserland bellen anders moet ik daarna Apeldoorn bellen, voor mijn rechtsbijstandverzekering. Wellicht zou ik er wijzer aan doen om de volgorde juist andersom te doen, want voor je het weet heb je de verkeerde broek, shirt of pet meegenomen naar het stadion. Of zoals bij een aantal dames, gesponsord door weer een geheel andere gigant, de tegenstander in de oorlog der biertjes voor, tijdens en na de wedstrijden. Deze dames speelden wel een vooraf opgezet spelletje met deze concurrenten, jurkjes van fraai oranje stof met daar luid en duidelijk de naam van Bavaria, niet mijn bier, maar dat is niet belangrijk in deze, dat laten we graag aan Joep over om een merk te slopen, op borsten hoogte bedrukt. Succes verzekerd en dat werd het ook.

De zenuwachtige heren in strakke pakken, met daaronder echte ‘voetbalschoentjes van zwart lakleder’- natuurlijk gesponsord door of hup Niké, hup Niké of Adidas - en van die spraak afknellende stropdassen, waardoor het gehalte ‘hete aardappel in de keel’ nog net iets beter klonk dan dat het al deed. Deze heren gingen direct over de rooie, witte en blauwe tegelijk, kwam tenslotte uit Holland dat ongewenste oranje modeverschijnsel, gedragen door Zuid-Afrikaanse en Nederlandse schoonheden.

Het marketingbureau van dit biertje had een plan de campagne bedacht dat dus in het verkeerde keelgat, zat toch al dicht door de das, van de Fifa bonzen schoot. Dames in de jurkjes de tribune op laten gaan en dan maar hopen dat de cameramannen zouden vallen voor de schoonheden en daarmee de naam Bavari in beeld zou komen. Maar de Fifa heeft elke concurrerende reclame-actie of verkoop van artikelen in en rond de stadions verboden tijdens dit toernooi. De alleenrechten op de verkoop van bier zijn namelijk vergeven, van heel veel dollars, aan de biergiganten Heineken en Budweiser.

Maar de creatieve breinen zaten niet bij de pakken neer en bedachten een list. Nederland tegen de Denen, dus de dames als supporters van de tegenpartij verkleed richting stadion, een soort Paard van Troje actie en op het moment dat ze goed en wel in het stadion zaten ging de camouflage uit en stonden ze als oranje biertjes tussen de blonde Denen en de rood wit gekruiste vlaggen de camera’s te zoeken.

Dat vroeg om een geheel andere aanpak door de Fifa bolle bozen, de harde hand moest er aan te pas gaan komen en zo werden de dames door de politie afgevoerd en een aantal uren ondervraagd op het bureau. Voor de Zuid-Afrikaanse dames zou dit nog een onaangenaam staartje hebben kunnen krijgen, want als zij een strafblad op hadden gelopen dan zouden ze in hun land nooit meer een baan hebben gekregen.

De beide Nederlandse dames zijn na hun tweede arrestatie, ’s morgens vroeg van hun bed gelicht, op borgtocht vrijgelaten en lopen het risico veroordeeld te worden tot maximaal twee jaar cel voor het ‘ontplooien van illegale commerciële activiteiten’.

Eigenlijk is het natuurlijk te dwaas voor woorden, dat de Fifa kan bepalen, buiten natuurlijk deze vooropgezette truc, wat je wel en niet in of rondom een stadion mag dragen.

Ziet u de komende weken de foto’s al voor u, hele fanclubs uitgedost in oranje, verkleed als hotdog van Unox omdat McDonalds sponsor is van of een serie gratis verkregen hoge hoeden van het Amstel, overgebleven na een concert, gesponsord met gratis bier, dus zeg maar Amstel Life. Het wachten is nu op een vuvuzela gehuld in de kleuren van Puma, om Adidas te pesten of de concurrerende outfit van Nike.

Zal het nu ook zo zijn dat de Fifa coryfeeën hun glanzende bolides, de Mercedessen, Jaguars, BMW’s of Rolls Royces, in de mottenballen hebben gezet en rondscheuren door de townships van Zuid-Afrika in een Hyundai-tje, hopelijk voorzien van airco anders ziet het er niet uit als ze aankomen in de skybox van sponsor Castrol. Want als niet vermoedende bezoeker, gekomen met de auto, loopt u het risico dat u voor u het blik op het parkeerterrein mag plaatsen, uw motorolie zal worden gecontroleerd, geen Castrol onder de dop of geen Continental bandjes gemonteerd op de alu-velgen, geen parkeerplek voor het stadion. Zullen we Shell en Goodridge even bellen voor het bedenken van een ludieke, oliedomme, rubberproducerende actie. Ook zou er zo'n rasecht, klassiek Michelin-mannetje zich als steward aan kunnen melden, staat leuk langs de lijn.

Zo kun je nog wel even doorgaan met het verbieden van ‘collectieve ongehoorzaamheid’. Eenvoudig op te zetten, je schenkt groepen van voetbalfans producten met je naam erop en zo zal de Fifa handen te kort  komen om de Pepsi Cola, de laag overvliegende plastic vliegtuigjes van een andere naam dan de Fly Emirates, mobiel bellen met Deutsche Telekom, die het weer op een akkoordje hebben gegooid met Avaya, net even niet de juiste verbinding gekregen dus doen we het met KPN, lekker Hollands. De heren fotografen gebruiken natuurlijk allang geen Kodakfilmpjes meer, dat is allemaal Foetsji, lekker digitaal uit je Canon of Nikon en dan hup via een draadloze verbinding van YaDoei, betaald met de creditcard waar het woord Master niet op voorkomt, richting de altijd hongerige redacties van blogs, kranten en tijdschriften.

De scheermessen, de Gilletteboys, staan op het veld, gladgeschoren met Wilkinson Sword, zijn ze klaar voor elke vlijmscherpe, de met bloedrood beloonde, flying tackle.

Dit hele circus kan allemaal worden aanschouwd op flatscreens van Hollandse makelij, het bedrijf is Hollands, maar de kijkkasten komen uit de lage lonen landen ergens ver weg van onze grenzen. Philips, sence and simplicity, waarom niet in elke kroeg rondom het stadion een Samsung, LG, Panasonic, JVC of Pioneer aan de muur voor het kijken naar Bafana Bafana.

Ik mis op de lijst met de sponsoren nog een aantal merken, want het hotel waar de Fifaatjes logeren zal toch zeker niet door of met hun eigen Mastercard worden voldaan en zijn er ongetwijfeld reducerende afspraken gemaakt voor een lang en luxueus verblijf. Of de diners en diverse recepties, de vluchten van huis naar hotel en van hotel naar hotel worden ook niet allemaal uitgevoerd door Fly Emirats. De knellende outfits zoals boven beschreven komen zeker niet bij C&A vandaan en zullen op z’n minst uit de volle magazijnen komen van meneer Armani, de zwartgelakten zijn geen Van Bommeltjes, nee, dat kan ook niet want die speelt met noppen onder z’n schoenen.

Kortom; de Fifa bepaalt, regeert en vult de zakken.

Wellicht een kleine tip, hint, handreiking naar deze ‘volgevreten voetbalzendelingen’, als slotakkoorden voor na het laatste fluitsignaal.

Ten eerste: zoek een gigantisch bouwconcern als sponsor.

Ten tweede: stop er uit de dikgevulde Fifa portemonnee ook nog eens een groot aantal miljoenen bij.

Ten derde: vraag de spelers, met bankrekeningen waar ze oeverloos uit kunnen putten, ook om een ‘bescheiden bijdrage’. Geld dat ze hebben kunnen verdienen, mede door de komst van de supporters naar de voetbalstadions.

Met dit geld de stadions en de andere gebouwen, die genoodzaakt waren te verrijzen voor dit toernooi, verbouwen naar appartementen en rondom de stadions, zeker op de parkeerplek die eigenlijk voor mijn Castrolloze en Goodridgeloze vehikel was bestemd, een enorm aantal simpele, waterdichte huizen voor de kanslozen uit de samenleving.

Geeft een goed gevoel en je laat wat achter voor nu en voor later, na het laatste fluitsignaal, na de fraaie kleurrijke slotceremonie.

Doe het voor die kanjer, doe het voor Nelson en zijn volk, Robben, in dit geval geen eiland ergens voor de kust, nee de Arjan, neem het voortouw en steun deze mensen. Als dank voor de gastvrijheid van de afgelopen weken...

Legendarische woorden van ooit een groot Generaal; ‘we zullen het nooit, nooit meer vergeten!’, zijn hiervoor zeker op z’n plaats. 

Zijn hooligans dan toch mietjes..?

Supporters van de diverse voetbalclubs in Griekenland hebben net als in Nederland vaak niet al te vriendelijk klinkende bijnamen.

In Nederland hebben we voor de FC Twente fans de Tukkers, dat klinkt nog acceptabel, maar zodra we bij de ‘echte liefhebbers’ komen verandert er snel iets in de keuze van het juiste woord. Ajacieden, de joden, Feijenoord, de kakkerlakken en PSV-ers kunnen zich scharen onder de boeren.

Bij de Grieken zijn de titels veelal afkomstig naar de omgeving of afkomst van de clubs of fans. De harde kern wordt deze liefkozende betiteling luidkeels toebedeeld tijdens de spreekkoren voor, tijdens en na de wedstrijd.

Zonder iets met Ajax gemeen te hebben, zijn de fans van Aris Saloniki, de tweede grote club  uit Thessaloniki, ook bedeeld met de titel ‘joden’. Deze club is in 1914 opgericht door een groep etnische joden, dus zodoende dit koosnaampje.

Bij de grootste club van Thessaloniki, PAOK Saloniki, beschikt de fanclub over de bijnaam ‘Bulgaren’. Door de noordelijke ligging, niet ver van de Bulgaarse grens, waarbij mee heeft geteld aan het toedichten van deze naam aan de fans, dat de Bulgaren barbaarser zouden zijn geweest dan de Grieken zelf. Tevens staan deze fans bekend als de meest erge hooligans, dus een passende titel, maar zeker niet eentje om trots op te zijn.

Om even bij de landen titels te blijven, de Turken. Van oudsher de grootste vijand van de Grieken en toch heeft AEK Athene, één van de grootste clubs, deze vleiende bijnaam.

Rivaliserende fans noemen de aanhangers van AEK, opgericht door Griekse vluchtelingen uit Turkije die zich na de oorlog tussen deze beide lieverdjes in Athene hadden gevestigd, de Turken omdat hieruit zou blijken dat ze over ‘laffe genen’ zouden beschikken. Eigenlijk zitten de fans er niet zo mee, want ze zijn juist trots op hun afkomst, hun roots.

Deze zelfde Turken hebben de trotse fans van die andere Atheense club, Panathinaikos, een niet bepaald complimenteuze bijnaam verleend, Albanezen. Twee op de elf inwoners van Griekenland is etnisch Albanees, dus zo’n kleine twee miljoen mensen, die vaak slecht zijn geschoold en als minderheid zorgt voor spanningen. Een en ander een beetje vergelijkbaar met wat in Nederland gebeurt met de Marokkaanse gemeenschap. Veel van de etnische Albanezen zijn fan van Panathinaikos en dus is deze benaming het pesterige antwoord van de Turken.

Dan kunnen we overgaan tot de bijnamen zonder enigen etnische achtergrond, de titels met de namen van dieren, zoals vissen en konijnen.

Olympiakos Pireaus, heeft de bijnaam van een vissoort, ‘gavros of in het meervoud ‘gavri’. De bijnaam komt van een kleine vissoort en past bij de club met hun stadion middenin de havenstad. Zodoende worden deze havenstadbewoners smalend vergeleken met de kleinste vissoort die in de Egeïsche Zee voorkomt. Een andere eigenschap van dit vissoortje is dat ze nagenoeg weerloos zijn en dus uitsluitend kunnen jagen in groepsverband en is er weinig voorstellingsvermogen nodig waarom de tegenstanders deze bijnaam graag tegen de ‘weerloze’ fans gebruiken.

Naast de titel ‘gavri’ hebben deze Olympiakos fans nog een tweede veel gehanteerde bijnaam, konijnen. De hooligans van deze club hebben de laffe gewoonte om bij vechtpartijen met rivaliserende hooligans het op een lopen te zetten en zich dan te verstoppen. Gelijk gedrag vertonen konijnen, die kruipen, verstoppen zich onder de loop van het geweer. Tussen de benen van de jager. De fans van andere clubs hebben dit gedrag gefilmd met mobiele telefoons en de beelden vervolgens op You Tube gezet. Daarmee is de ‘jacht’ op weerloze, als domme konijnen rennende Olympiakos hooligans, een ware hype geworden en tot ongekende hoogte door geschoten.

Hap, slik en full speed...

De onontdekten, de uit de kast komenden na gedane ‘arbeid’, de elkaar met doktersmoezen dekkende Grieken, de onder druk bezweken ‘finishlijntjesnemers’ of gewoon de heterdaadjes, de betrapten.

Doping, een fenomeen waar menig sporter van droomt om het te nemen, voor dat ene moment van opperste extase, waar menig arts over droomt om het ultieme middel te ontdekken en de medewerkers van de, soms uiterste vreemd en onverwacht reagerende, Wasa, nee, niet die jongens van die gezondheidscrackers, nee, de antidoping brigade, de invallers op onmogelijke tijden en locaties, te slim af te zijn.

Dopingcontrole, onaangekondigd ergens op de locatie waar je geacht werd op dat moment aan het trainen te zijn, oh wee, als je net het vliegtuig hebt genomen omdat je lekker bij je eega wilt gaan verblijven, zonder dit vooraf te melden. Dus kun je geen plasje of een paar buizen van dat rode spul, als dat op dat moment wel rood is, inleveren. De Testosteron staat hoog, want van de schrik is de thuiskomklus niet afgemaakt, een beetje extra Hemoglobine of een borrel teveel kan al betekenen dat je twee jaar rustig kunt gaan trainen op eenzame Epohoogte voor een waar gevecht tussen de rode en witte bloedcellen. Wellicht dat die strijd ook de kortsluiting ergens in de bovenkamer repareert en er weer gezonde gedachten door de aderen gaan stromen.

Soms gaan de controles wel heel ver, zoals een keer in het Belgische. Een renner had zijn zoontje verloren en op de dag van de begrafenis, terwijl het gehele gezelschap reeds in de kerk stond voor de mis, de heren van voor een plasje van. Geen ontkomen aan, de mis de mist in en het hele contigent treurende familieleden in een soort verbijstering achterlatend, moest de vader mee. Als je wilt fietsen dan moet je eerst piesen. Te gek voor woorden en een actie waar je de broek niet voor op de knieën kunt krijgen, mensonwaardig en uiterst onbehouwen.

Maar eigenlijk gaat het daar allemaal niet om, het gaat om iets heel anders, het zichtbare, het tastbare, de dopingzondaars die eigenlijk regelrecht fraude plegen, hun medesporters of zelfs teamleden en ploegmaten oplichten. Daarnaast nemen ze het publiek, de supporters, met veelal heel duur betaalde toegangskaartjes op zak in de maling. Of neem de mensen die wel van een gokje wagen houden, inzetten op hun favoriet en deze net een lijntje tekort zien komen op de meet. Weg winst, rien ne va plus, deze euries zijn niet meer van u.

Zelf was ik een fanatiek sporter, voetbal, tennis, honkbal en nog wat andere balsporten, daarnaast een sportkijker, zowel live als via de televisie en wekelijks langs de lijn bij diverse verschillende amateursporten als fotograaf voor de kranten. Als ik dit dan allemaal hoor, lees, dan vergaat mij de lol om te kijken of te gaan kijken. Zeker als dit soort zaken op alle niveaus en geledingen zijn doorgeëtterd. De inhoud van het vermaarde flesje, alle andere teamleden de kleedkamer uitjagende, mintolie voor op dijen en kuiten, zo we zijn er klaar voor, we gaan ervoor, is dus helemaal over, rood, levenslang schorsen en op de lijst met verboden middelen.

Als voorbeeld neem ik, zonder daarvoor uitsluitend deze sport met een vermanende vinger aan te willen duiden, want een en ander had zich net zo goed af kunnen spelen op Old Trafford, de Oval, het Pim Mullier Stadion, Duindigt, Roland Garros of de Kennemmer Duinen, het wielrennen.

In sommige sporten verdwijnt zo’n misstap als een gesnoven stofwolkje in de storm van het verslag, ergens op pagina zevenendertig van de krant en hoor je er nagenoeg niets meer over, hoe anders in de wielersport. Met een beetje pech word je als zondaar nog één keer door de ringen gehaald tijdens het overzicht van alle hoogte punten van de sport in het afgelopen jaar.

Zo tijdens het seizoen, wanneer er heel wat kilometertjes worden weggesnoept van ’s heerens wegen in de diverse landen, kan ik regelmatig genieten van de beelden. Beelden, vaak voorzien van commentaar of slap geouwehoer door al dan niet deskundigen. Hierbij vallen de termen het ‘nieuwe fietsen’, het wel of niet pedaleren met wel of geen oortje en na elke twee zinnen een toespeling op het gebruik van zaken die heel anders bedoeld zijn dan waar ze regelmatig voor worden gebruikt, hele pelotons. Hierbij ontstaat het idee dat het ‘nieuwe wielrennen’ inmiddels meer weg heeft van het ‘nieuwe vliegen’, opvliegen tegen Alpen- en Pyreneeënreuzen door sportiviteit verpestende elementen.

Uit bovenstaande ‘vervalsende omstandigheden’ ontstaat een vraag waarop ik geen echt antwoord heb kunnen dichten. Wie helpt?

Hierbij gebruik ik mijzelf als zondaar en u, de lezer als slachtoffer en de Tour de France als speelpark. Het gaat in het taalgebruik, het lezen van onderstaande vragenspel, even om twee dingen; ik gebruik / ik heb gebruikt of ik ontvang, krijg, / ik heb ontvangen, gekregen. Dat maakt mijn inziens even niet uit, ik bedot de boel, hetzij linksom, hetzij rechtsom, maar u bent het slachtoffer.

Ik gebruik en win de etappe.

         Nog niets aan de hand.

U verliest de etappe.

         Sorry, ik was beter, dus is dat normaal.

Ik ontvang hiervoor de bijpassende beloning in euro’s.

         Nog niets aan de hand.

Ik krijg (en mijn sponsoren) alle publiciteit.

         Nog niets aan de hand.

U ontvangt minder euro’s voor de tweede plaats.

         Nog niets aan de hand.

U krijgt (en uw sponsoren) minder publiciteit.

         Nog niets aan de hand.

En die fraaie beker of die klinker ergens uit de bergen krijg ik als overwinnaars trofee, u een vaantje.

         Allemaal bijzaak.

Nu word ik betrapt op het gebruik van niet op de lijst voorkomende snoepjes uit grootmoederstijd.

         Nu is er wel iets aan de hand.

Ik word uit de etappe geschrapt.

         U krijgt de overwinning, zoals het hoort.

Ik word uit het klassement geschrapt, want na mijn ‘alles oppeppende’ etappewinst was ik ook in het bezit gekomen van het fel begeerde gele tricot.

         U krijgt nu het geel, zoals het hoort.

Zo, dat is allemaal rechtgezet en ik kan naar huis, want verder meedoen is uitgesloten, althans bij een heterdaadje. Volgens de legende stopt de Tour nooit, dus morgen gewoon weer ‘vliegen’, de Alp d’Huez op en de Tourmalet ligt rustig te wachten op wie er komen.

Maar er blijft nu iets duisters achter tussen de oren van de buitenstaanders, de kijkers, de luisteraars en de supporters.

Waar blijft de premie voor de overwinning?

         Naar de nummer twee?

Waar blijft de premie voor het dragen van de gele trui?

         Naar de nummer twee?

De publiciteit kan niet meer worden overgedaan.

         Gemiste kans voor u en de sponsoren.

Het feit dat de Tour door mijn gedrag is beïnvloed, vervalst, heb ik ook mijn teamgenoten, die ik die bewuste dag urenlang op en over de kop heb gejaagd om demarrages ongedaan te maken en mij zo aan overwinning en geel te helpen, belazerd. Daarbij mogelijk ook nog eens de kans ontnomen, door de neus geboord, om zelf succes te boeken.

Die beker of die kei, ach, die kan altijd nog uit de vuilnisbak worden gehaald, daar gedeponeerd na ontstane woede bij de eerste ontvanger.

Hoever gaat dit kaartenpakhuis door, na de Tour, de vermaarde rondjes om de kerk.

Startgeld als etappewinnaar en drager van het geel, iets meer dan tweede in een etappe en geen geel.

         U zou daar recht op hebben.

Veelal wordt de constatering van het gebruik pas in een veel later stadium ontdekt en is er aan de meeste zaken niets meer terug te draaien, waardoor er voor u uitsluitend sportieve en financiële schade, nadelen, resten. Hierbij ga ik nog voorbij aan het feit dat u mogelijk net na de Tour heeft getekend bij een andere ploeg, als tweede en geen geel, tegen een lager contract dan eerste en met geel. Een goudgeel randje aan zo’n contract staat fraai, heel fraai.

Op het moment dat de zonde uitkomt word ik uit alle uitslagen geschrapt, ontslag bij mijn ploeg, twee jaar niet naar de reclamekaravaan kijken en een smet op mijn naam en palmares, terecht.

Maar u blijft aan de verkeerde kant van het lijntje, de streep. Laten we zeggen, onder de streep klopt de telling niet zo goed meer. In dit geval is één meer dan twee, over een héél lange periode merkbaar.

Ontstaan er in de toekomst een serie processen om bij de zondaar het financiële verlies te gaan achterhalen, zoals in dit voorbeeld.

Wie weet de oplossing, ik niet, maar nu weer over tot de orde van de dag, zoals altijd, want de Tour stopt niet en inmiddels vallen de blaadjes en zijn de Herfst Klassiekers op gang getrokken. Straks met een warme grog achter de buis, iets met Lombar-doping-dijen.

De eerlijkheid gebiedt om een en ander ook te bekijken, af te wegen, binnen andere takken van sport, anders zou het een eenzijdige veroordeling zijn van de wielersport.

Gegokt en verloren..

Heb ik afgelopen zomer maar liefst duizend euro op de Tourzege van Andy Schleck gezet bij de bookmakers, maar door het tegenvallende optreden van Armstrong,  Menschov en de soms door pech achtervolgde vedetten en kanshebbers, kreeg meneer Contador de zegen in de schoot geworpen. Maar nu blijkt deze ‘winnaar met twee vingers inde neus’ een winnaar met meer dan twee vingers in het potje met verboden middelen. Daar is er weer ééntje die het niet laten kon, de boel belazeren en dan straks jankend van spijt voor de camera’s en microfoons verschijnen. De excuses naar zijn vader en moeder, familieleden en fans, dat hij het allemaal niet had willen doen, drama, Spaans drama.

Maar dit zelfde heerschap heeft tijdens de Tour dik zijn brood verdiend, inclusief rijkelijk beleg en daarna, bij rondjes om de kerk, de toastjes met kaviaar.

Als wielerliefhebber, kijker, ben ik wederom in de mailing genomen, spannende finales tegen de flanken van de niets ontziende bergreuzen, op het scherpst van de snede en de beste mocht en moet winnen, Contador.

En nu blijkt dat niet de beste maar de slechtste aan het hoogste finishdoek heeft staan trekken, nog honderd meter tot de top, doe mijn nog maar een beetje dope.

Nu had ik mijn geld gezet op Andy en een ander deel op Franky en dat heb ik als ‘sneeuw’ voor de zon zien verdwijnen, Conty was rapper en sterker, rein ne va plus, de duizend euro is niet meer van u.

Ik voel me opgelicht, niet alleen als liefhebber, maar ook financieel. Krijg ik nu alsnog mijn winstuitkering van de bookmakers of kan ik daar naar fluiten? Nu was mijn keuze voor de nummer twee, toen, en nu de nieuwe nummer één, maar er zijn ook mensen die geld hebben gezet op nummer één die nu nummer laatst wordt

Deze meneer moet niet alleen worden geschorst voor twee jaar – de periode moet eigenlijk levenslang zijn, maar dit terzijde – maar ook zich voor de ‘gewone rechter’ verantwoorden in verband met het oplichten van mensen op grote schaal en met voorbedachte rade.

De UCI, heeft alleen een grote mond en lef wanneer er iets gedaan wordt wat niet zou mogen, verkeerde shirtjes, losgelaten rugnummertje, gepist op de verkeerde plaats of je lege bidon te hard weggeworpen tussen het publiek of juist niet tussen het publiek en dus milieuonvriendelijke plaats. Of het te lang aan de auto hangen of in het zog van een cameramotor terug naar het peloton worden gebracht na opgelopen schade. Schade opgelopen door een door doping compleet het spoor bijster zijnde inwoner van het peloton veroorzaakte massale valpartij, dan zijn de boetes zo vergeven. Nog even en de heren moeten preventief worden geruimd, nieuwe ziekteverschijnselen op een zadel en twee wielen, mond en klauwzeer, bidon kan niet meer tussen de lippen en de toeclips zijn overbodig of the klein. Als de kop van zo’n renner gaat lijken op die van zijn stuur, afvoeren in een dwangbuis, want ongetwijfeld slachtoffer geworden van de gekke koeienziekte.

Je zou bijna gaan geloven dat wielrenners zo dom zijn als het achtereind van een koe. Ze doen er in ieder geval alles aan om het te bereiken, zelfs het nemen van clenbuterol schromen ze daarbij niet. Contador wordt Berta 3 en voorziet u dagelijks van het nieuwste van het nieuwste product op zuivelgebied: lichtgevende melk.